Onder de Veluwe ligt een enorme grondwatervoorraad. Die reageert traag reageert op het weer en ingrepen in de omgeving. Ingebed in dit grote systeem liggen aan de flanken kleine grondwatersystemen die uitmonden in beken en sprengbeken. Scheef gestelde kleilagen bepalen de kenmerken van die kleine systemen. 

In hydrologisch opzicht wijkt de Veluwe af van de rest van ons land. Als we kijken naar de ontstaansgeschiedenis, dan is het vooral door de stuwing van de ijsmassa’s dat deze zandbult met een grote grondwatervoorraad zo bijzonder is geworden. Ook de mens heeft door het landgebruik in de loop der eeuwen bijgedragen aan de aparte kenmerken. Vooral in de 16e en 17e eeuw werd er aan de flanken van het Veluwemassief water afgetapt via een stelsel van sprengenbeken. Daar werden watermolens mee aangedreven: de Veluwe fungeerde als een grote energiecentrale. In de eeuwen die volgden maakten heidevelden en zandverstuivingen geleidelijk aan plaats voor bos. Inmiddels is het grondwater van de Veluwe ook van belang voor de drinkwatervoorziening van omliggende steden en woonkernen.

Ondanks dat er in de afgelopen eeuw steeds meer neerslag is gaan vallen, is de watervoerendheid van de beken en sprengbeken drastisch afgenomen. Om de verdroging via beleid en maatregelen goed te kunnen aanpakken, is kennis over de waterbalans en over de geohydrologische eigenschappen van de ondergrond essentieel. In de webinar vertelt Flip Witte meer over dit intrigerende watersysteem en wat dit betekent voor mens, natuur en cultuurhistorie.