De huidige faalkans van persleidingen is in de afgelopen jaren toegenomen van ca. 1 incident naar 1,5 incidenten per 100 km/jaar (Post en Langeveld, 2023). In combinatie met het gegeven dat veel leidingen hun ontwerplevensduur (van 50 jaar) naderen of reeds zijn gepasseerd, wordt de urgentie gevoeld meer grip te krijgen op de conditie- en restlevensduurbepaling voor besluitvorming over van onderhoud en vervanging van persleidingen. 

Het uitgangspunt bij de restduurlevensbepaling van persleidingen is de actuele conditie van de persleiding. De conditie van een (pers)leiding kan worden vastgesteld op basis van inspecties. De afgelopen jaren is de toepassing van persleidinginspecties op gang gekomen, waardoor steeds meer inspectiegegevens beschikbaar komen (Langeveld et al., 2023). Dit biedt een goede basis voor de doorontwikkeling van het faalkansmodel. 

Voor het bepalen van de restlevensduur is de huidige conditie een belangrijke variabele. Deze conditie is voor de meeste persleidingen echter niet goed bekend. Het gevolg is dat voor persleidingen tot op heden alleen wordt gereageerd op incidenten. Dit is binnen de zich ontwikkelende asset-managementstrategieën niet meer houdbaar. Vandaar dat tegenwoordig ofwel wordt ingezet op kostbaar incidenteel onderzoek ofwel op vervanging. De vraag die boven de sector hangt is hoe op een zo doelmatig mogelijke manier ingeschat kan worden wat de resterende levensduur van een leiding is, zodat het vervangingsmoment zo gekozen kan worden dat de leiding wordt vervangen juist voordat de faalfrequentie toe begint te nemen of boven de voor de beheerder acceptabele waarde komt. 

In 2016 hebben TNO en Rotterdam het initiatief genomen om een Plan van Aanpak op te stellen voor de ontwikkeling van een faalkansmodel voor asset management van persleidingen, met als doel het vervangingsmoment van persleidingen te optimaliseren. In dit PvA is een traject geschetst dat bestaat uit drie fasen. In dit project wordt fase 2 afgesloten en fase 3 gestart: 

• Fase 1. Proof of principle: ontwikkelen eerste versie faalkansmodel en aantonen dat dit leidt tot een werkbaar principe.
• Fase 2. Proof of concept: Doorontwikkeling in tweede versie faalkansmodel, waarbij het model in conceptueel opzicht compleet wordt gemaakt door een combinatie van verbreden (toevoegen ontbrekende faalmechanismen) en verdiepen (meenemen informatie uit inspecties).
• Fase 3. Proof of producibility: Koppeling van faalkansmodel aan bestaande asset management systemen en concept voor userinterface (demonstratie userinterface).